Diversiteit wordt in deze tijd vaak gebruikt. Maar is diversiteit nieuw? Neen, het is zo oud als de schepping zelf. God heeft de wereld divers geschapen. Uitbundig in nuances en verschillen. Diversiteit die oorspronkelijk verbindend, en niet uitsluitend was. Bloemen hebben bijen nodig en vice versa. En zo is de natuur opgebouwd, onderling afhankelijk.
Gods diversiteit verbindt, en wel in de eerste plaats met Zichzelf. De mens heeft een breuk gemaakt met God en zijn diversiteit. Daardoor ook de controle verliezend over geschapen diversiteit, in zoverre dat we de natuur waarvan we ook afhankelijk zijn, aan het vernietigen, of toch zeker aan het uitputten zijn.
Ons menselijk egocentrisme heeft egoversiteit gemaakt. Ieder zijn eigen waarheid. Wat maakt dat alles waar en niet waar is. Waar voor de ene, onwaar voor de ander. Het bizarre is dat we die “ ieder zijn eigen waarheid”, diversiteit zijn gaan noemen. Diversiteit die verbindt is vervangen door diversiteit die, op zijn best, tolereert. Leven en laten leven, we trekken ons terug in ons coconnetje met eigen gebruiken en taal.
God is met Pinksteren opnieuw met diversiteit gekomen. De Geest van God spreekt alle talen. ( boek Handelingen, uit de Bijbel) Er werd op de Pinksterdag verteld van God in alle op dat moment gangbare talen. Iedereen moest het kunnen verstaan. God wil door iedereen begrepen worden. God wil opnieuw verbinden. Daarom kwam God in Christus naar deze wereld, opdat ieder die zich in geloof aan Christus verbindt, opnieuw verbonden is met God. Joh 3:16
God noemt de gelovigen een lichaam, en Christus het hoofd. Er is dus verbinding, er zijn voor elkaar. Ieder verschillend in functie en toch één. Diversiteit die verbindt. De oorspronkelijke diversiteit .
Die versie tijd. God laat Zijn versie ook vandaag nog klinken. Hebben we oren naar die versie?